Ik was er heilig van overtuigd: Een burn-out is voor LOSERS. * Mensen die niet bekwaam zijn voor hun vak, mensen die er ‘de kantjes vanaf lopen’. Ik was jong, had net mijn vwo-diploma op zak en studeerde aan de Pabo. Ik was vastbesloten de allerbeste juf te worden die er ooit had bestaan. Ik hoorde regelmatig dat burn-outs vaak voorkwamen in het onderwijs. Dat ging mij dus niet gebeuren. Ik vond de rekentoets een eitje, kreeg goede beoordelingen voor mijn stages en doorliep de modules met gemak. Ik was (zeer) perfectionistisch, een harde werker en had een groot hart voor al mijn leerlingen.
Jaren later: Ik werkte als docente wiskunde op een supertoffe school voor voortgezet onderwijs. Na het afronden van de Pabo had ik in twee jaar de deeltijdstudie tot docente wiskunde afgerond. Ik had een superleuke mentorklas, daarnaast nog meer andere fijne klassen en last but not least: topcollega’s. En een van die toppers vroeg op een dag: ‘Gaat het eigenlijk wel goed met jou? Ik denk namelijk dat het helemaal niet zo goed gaat en dat het slim is dat je naar de dokter gaat…’
En toen… kon ik alleen nog maar huilen. Ik voelde me zó moe. Zó compleet uitgeput. Enkele weken later volgde de - in mijn ogen onbegrijpelijke - diagnose: Ik had een burn-out. EEN BURN-OUT. IK… En oh, wat voelde ik mezelf een ongelooflijke loser… Ik was toch gezond, had een leuke partner, goede vriendinnen, een fijne baan, een zorgeloze jeugd gehad en mijn lieve ouders leefden nog. Wat had ik in hemelsnaam te klagen? Waarom zat ik niet gewoon lekker in mijn vel?
Het duurde even, maar inmiddels ben ik van gedachten veranderd (gelukkig). Maar de overtuiging dat een burn-out voor losers is, heeft mijn herstel destijds enorm belemmerd en heeft me vaak onnodig veel kruim gekost. Regelmatig hoor ik mensen die een burn-out (of depressie of iets anders ergs) hebben meegemaakt, zeggen dat ze zichzelf (ook) echt een loser vinden. Dat ze het zichzelf hebben aangepraat. Dat ze zichzelf een ‘quitter’ vinden. Daar wil ik graag iets aan doen. Het heeft namelijk geen enkele zin om zo over jezelf te denken in zulke situaties. Het is totaal niet helpend en het stagneert je herstel. Daarom deel ik meerdere van dit soort blogs met overtuigingen die mogelijk bijdragen aan een burn-out. Ik hoop van harte hiermee iedereen die zich hierin herkent, een hart onder de riem te steken. Je bent echt geen loser. Integendeel zelfs. Je hebt veel te lang doorgezet, niet opgegeven en bent blijven gaan terwijl het eigenlijk al lang niet meer ging. Een burn-out overkomt perfectionistische, bekwame, hardwerkende, zichzelf wegcijferende personen… Klinkt niet echt als een ‘loser’ toch? (PS Was je maar een loser, dan was het je misschien niet overkomen...)
* Excuses voor eventuele consternatie. Als je de gehele tekst leest, begrijp je de titel wellicht beter.
Reactie plaatsen
Reacties